#74 Harry smutny by Solider.

"Jestem zmęczona trwaniem tu.
Stłumiona przez wszystkie me dziecięce lęki.
I jeżeli musisz odejść.
Pragnę, byś po prostu odszedł. . .
Ponieważ Twoja obecność wciąż tu ciąży.
I nie zostawi mnie w spokoju.
Te rany zdają się nie goić.
Ten ból jest po prostu zbyt prawdziwy.
Tego jest tak wiele, że czas nie może wszystkiego wymazać.
Gdybyś płakał, otarłabym każdą z Twoich łez.

 Gdybyś krzyczał, walczyłabym z każdym z Twoich lęków.
I przez te wszystkie lata trzymałam Cię za dłoń.
Jednak Ty wciąż masz mnie całą.
Zwykłeś mnie urzekać.
Swym niesamowitym blaskiem.
Ale teraz jestem związana przez życie, które pozostawiłeś.
Twoja twarz nawiedza, niegdyś moje najprzyjemniejsze sny.
Twój głos wypędził ze mnie cały rozsądek.

 Tak mocno próbowałam wmówić sobie, że odszedłeś .
I chociaż wciąż jesteś ze mną.
Przez cały czas byłam samotna."

Zostawiając list na stole kuchennym popędziłam na most. 

Wyszłam za barierkę.

Za długo z tym zwlekałam.

Chwyciłam żyletkę i powoli, ale stanowczo przejechałam Nią po moim nadgarstku. 

Krew ciekła po mojej bladej ręce.

Nie ciekawy widok.

Powoli traciłam przytomność.

Przecięłam żyłę.

Byłam z Tego dumna.

Jeden krok i będzie po mnie.

Tego pragnę najbardziej.

Przechyliłam sie do przodu i zleciałam.

W czasie długiego lotu krzyknęłam "przepraszam".

Wiedziałam, iż to koniec. 

To było moje powołanie.